فهرست

سبك شناسي هنر

هنر انتزاعي 1910 م . 

دادا  1916 م . 

نقاشي متافيزيك 1917 م . 

سوررئاليسم 1924 م . 

هنر ضد ديكتاوري و شكنجه و هنر غير رسمي 1932 م . 

هيجان گرايي انتزاعي ( ايالات متحده ) 1945 م . 

هيجان گرايي انتزاعي ( اروپا ) 1945 م . 

هنر خام 1945 م . 

تاشيسم 1945 م . 

كبرا و زمينه هاي هنري پس از جنگ 1948 م . 

نقاشي ميدانرنگ 1950 م . 

واقع گرايي خيالي ( توهمي ) 1950 م . 

هنر اندامي و كنشي ويني 1960 م . 

اندام گرايي جديد 1970 م . 

نقاشي انگاره جديد ( تصويرهاي ذهني جديد ) 1980 م . 

 

 

سبك شناسي هنر:

در اين بخش- كه از كتابي با عنوان سبكهاي هنري از امپراسيونيسم تا اينترنت، نوشته، كلوس ريچارد- سال 1383 گرفته شده- سبكهاي هنزي كه از نظر محتوايي و به خصوص بصري(فرمي) با جنون مرتبط و نزديك هستند، با اولويت و ترتيب تاريخي به شرح ذيل ارايه مي گردد.

هنر انتزاعي 1910 م . 

Abstract  Art 

دوران هنر انتزاعي در حدود 1910 م . آغاز گرديد . پيش از آن مرجع تصاوير مبتني بر عينيت واقعي و بر مبناي تقليد از طبيعت بود . هنر انتزاعي اشاره به هنري غير ديداري به ويژه در نوع ويژگي هاي هنر اروپايي دارد . 

آغاز تجرد در هنر به قبل از قرن نوزدهم به ويژه در آثار هنرمندان انگليسي ترنر بر مي گردد . منظره هاي وي در حدود 1840 م . از ويژگي غير ديداري برخوردار و رنگ آميزي آنها عاري از مراجع دنياي خارجي رسم شده بود . 

جريان هاي هنري انتزاعي و تجريدي توسط هنرمندان جوان خيلي سريع تابيعت و گسترش يافت و با تغييرات بي شماري همچنان پايدار ماند . 

دادا  1916 م . 

Data 

در سال 1916 م . يك گروه از هنرمندان اروپايي در شهر زوريخ با يكديگر ملاقات كردند . نقاشان ، پيكره سازان و نويسندگاني كه خود را دادائيست معرفي كردند . 

دادا يك كلمه محمل بود و فقط به عنوان هنري اعتراض آميز عليه زيبايي و زيبايي شناسي و انكار ، دست به خلاقيت زدند . آنها به وسيله وحشي گري و وحشت زدگي ناشي از جنگي مكانيزه اين احساس را داشتند كه تمامي ارزش هاي تمدن غربي بي اعتبار شده بود دادا يك شورشي بود كه نظم و قانون را دست مي انداخت و براساس هرج و مرج ، تاريكي ، اتفاقات ، خود بيگانگي ، طعنه و در حال دلقك بازي كردن به طور عمومي بيان مي شد . شروع اين جريان هنري علاوه بر زوريخ در پاريس و نيويورك نيز به وجود آمد. 

سردمدران اين جريان هنري آرپ ، دوشامپ ، ارنست ، پيكابيا ، من ري و شويترز بودند 

اين جريان هنري توسط نويسنده تريستان تزارا اعلام گرديد و نقاشان به زودي جهان بيني هيچ گرايي را در هنرهاي تجسمي اجرا كردند . تجربه اين هنرمندان با استفاده از كلاژهايي از پاره هاي كاملا نامربوط ديداري انتخاب مي شد و به دلخواه از كنار يكديگر قرار دادن آنها فرصتي آزمايشگرايانه تا حدي بر خلاف عقل سليم در برگزاري جشن هاي پيش پا افتاده انجام مي گرفت كه در آن با ايفاي نقشي با بيان كلمات التماس آميز ، بذله گويي هاي بي ارزش يا حتي تركيبات ديوانه وار كه وجود تناقض هاي تلفيق ناپذيري داشت ، بيان مي كردند . 

شايد پيشروترين هنرمند دادائيست مارسل دوشامپ بوده است . وي يك آبريزگاه ، يك بيل زغال و يك جاي بطري در نمايشگاه هنري به نمايش گذاشت و به چنين توليدي آثار پيش ساخته اتلاق كرد و از نظر او اعتراضي بود تا اعلام كند هنر بد چنين است . 

در دراز مدت اين روش هاي اجرايي نمي توانست براي هنرمند به عنواني يك بيان راضي كننده باشد دادا در واقع يك گذرگاه مقصد پاياني محسوب مي شد . 

بعضي از هنرمندان دادائيست به مكتب سورئاليسم پيوستند و تا زماني كه بيانيه آنها در سال 1924 م . تغيير يافت همچنان وجود داشتند . 

نقاشي متافيزيك 1917 م . 

Pittura Metafisica

يك سبك نقاشي ايتاليايي است و بر طبق فرهنگ و بستر متافيزيك اين گونه تعريف شده است  شاخه اي از فلسفه است كه به اصول و مباني اوليه رسيدگي و جستجوگري هايي را براي شناخت طبيعت و توضيح حقيقت مشخص مي نمايد  . 

در سال 1917 م . دكريكو به همراهي كارا روشي را براي دست يابي به اين سبك هنري به دست آورد . دكريكو به عقل سليم و فكر منطقي در هنر اعتقادي نداشت و معتقد بود كه يك شاهكار هنري حقيقتا عميق كه به وسيله يك هنرمند پديد مي آيد ، از دورترين اعمال وجودش حاصل مي شود . اين شيوه هنري در واقع يك عكس العمل مستقيم ايتاليايي نسبت به مكتب فوتوريسم بود . 

دكريكو و كارا اعلام كردند كه بايستي برگزاري نمايشگاه هاي تكنولوژي و خشونت آميز به اتمام برسد . در عوض با يك هنر شاعرانه كه افكار مخاطبين را به بيرون از دنياي كنوني پر اغتشاش ، به يك عالم خيال دوران باستاني و يك تجديد بي گناهي سرور آميز از مناظر ايتاليايي دوران كلاسيك و آثار آن مواجه گرداند . هنوز تصورات آنها براي نمايان ساختن تمام بي گناهي ، اغلب مه گرفته بود . آدمك هاي ناشناس ، اشكال و اندام هاي بدون جنسيت در مكان هاي شهري ساكت و بي حركت ايستاده ، خانه هاي متروك درهاي قفل شده و پنجره هاي بسته شده ، درختان ، چمن زارها همه بدون گل ديده 

مي شدند و يك خورشيد نامرئي سرد اشكال ترسناك را روشن مي كرد و اهدافي تغيير ناپذير ، با نقش دادن به آرزوها به وجود مي آورد كه بيانگر رمان حقيقي و معمايي جانشين موضوعات روزمرگي بود . مناظر و مرايايي اغراق آميز با مكان هاي پوچ و فضاهاي شهري كه در قلمروهاي خيالي دگرگون شده پر از دلواپسي كه با بي انتهايي ، بي حسي و تنهايي آشكار مي شد . نقاشي متافيزيكي با نشانه هاي روان شناختي ، بيگانگي و دنياي ظالمانه مصنوعي را بيان مي كرد . 

به طور ناگهاني دكريكو در سال 1920 م . متقاعد شد كه شيوه كارش نامناسب است و تصميم گرفت شيوه هنري اش را تغيير دهد . بدين ترتيب گروه، سه سال دوام آورد و بعد از آن از هم فرو پاشيد . 

سوررئاليسم 1924 م . 

Surrealism

دوره هنري مكتب سورئاليسم در اصل يك جريان فرانسوي است كه با پيشوند  فرا كه بيانگر فراتر يا والاتر از واقعيت تعيين شده است . 

اين جريان هنري با تأكيد بر عناصر بصري و با استفاده از ضمير نيمه هوشيار و يا تصورات 

رويايي و با يك روش مبتني بر اصول واقع گرايي آثار خود را به نمايش مي گذارد . اين مكتب در سال 1924 م . با يك گروه تركيبي از نويسندگان و هنرمندان با بيانيه اي كه توسط آندره برتون رهبر گروه بيان گرديد، خود را معرفي نمودند . 

هنرمندان آن شامل آرپ ، دكريكو ، آرنست ، ماگريست ، ماسون ، ماي ري و ميرو مي شدند و در سال 1927 م . تانگي و در 1929 م . نيز دالي به آنان پيوستند و گروه هنري سورئاليسم كامل گرديد . آنها به طور كلي هيچ سبك متحدي را به وجود نياورند ، بلكه با توجه به مقاصد و ايده هاي خود ابداعات شخصي ، دست ورزي و غايت هنري كارشان بسيار متغير بيان مي شد . 

اتحاد آنها در الهام از روش هاي روانكاوي زيگموند فرويد مشترك بود كه انديشه ، احساس و بيشتر رفتار در ضمير ناخود آگاه را كشف كرده بودند و همگي اينها اساس نيروهاي شخصيتي انسان را شكل مي داد . 

اين كشف يك منبع عظيم را فراهم نمود كه موضوع اصلي كار سورئاليست ها را تأمين مي كرد و سعي آنها در اين بود كه در قلمرويي غرق شوند كه زندگي روزانه ناديده گرفته شده بود و تصورات خود را تجلي مي دادند تا اينكه يك حقيقت جديد آشكار گردد . نقاشي هاي آنان شامل چيزهايي معمولي بود كه تركيب آنها با اهداف الهامي بي سابقه اغلب در كنار يكديگر و با ايجاد مفاهيم عجيب، غير منطقي به نظر مي رسيد . 

تصوراتي كه توضيح منطقي را به صورتي ترسناك و غير واقعي ، رسوا كننده و حتي گاهي طعنه آميز و اغلب با ظاهري باطل، بيان مي كند . 

هنوز در اين آثار احساس و قوه عقلاني نيز وجود داشت . طبيعت توسط تصورات اين هنرمندان با به كارگيري روش ها و فنون جديد فروتاژ ( مدادساب ) و كلاژ عكس بر گردان ها ( كهنه كردن ورقه هاي نقاشي شده ) پديد مي آمد . 

فعاليت اين هنرمندان در هيچ جاي ديگري مانند فرانسه تا اين حد حياتي و اساسي نبود ، به همين علت پاريس توانست بار ديگر به عنوان يك مركز پيشرفت بين المللي در هنر شناخته گردد . 

هنر ضد ديكتاوري و شكنجه و هنر غير رسمي 1932 م . 

Art Against The Dictators Per Secution and Unofficial Art 

زير پوشش نازيسم ، آلمان با نيرويي پيشرو و بين الملل در يك درنگ غير منتظره جريان هنري خاص را مطرح كرد . سوء ظن به وجود آمده يك جريان هنري گرديد كه باعث اعلام خطر و به صورت يك انتقاد بر عليه رژيم و با مقابله با شيوه هاي تبليغاتي مطرح شد سال 1933 م . شروع يك سري آزار قانوني نسبت به هنرمندان مستقل بود كه مانع ايجاد 

نمايشگاه ها و حتي توليد آثار هنري توسط آنان مي شد . 

در سال 1935 م . مجموعه كارهاي برنامه ريزي شده اي در نمايشگاه ها پديد آمد و در سال 1937 م . در نمايشگاه  هنر فاسد  با كنار هم چيدن آثار هنري نوين با محصولات بي ارزش از كارهاي  ديوانه وار  و  بدوي گرايي  مردم به وجود آمد . 

هنرمندان شاخص اين جريان بوميستر ، ديكس ، هكل ، هوفر ، نولده ، پش اشتاين ، رولفس ، شلمر و اشميت- روتلوف و ديگراني از قبيل : آلبرز ، بكمان ، فاينينگر ، گروس هارتونگ ، كاندينسكي ، كله ، كوكوشكا و شويترز بودند . 

در ايتاليا همچنان كمي آزادي وجود داشت . گروه گوتوسو  و كورنت شجاعانه با عقايد فاشيست ها مخالفت مي كردند و هنرمندان مصالحه گر توانستند به كار غير كليشه اي پس از سقوط رژيم باز گردند . 

در اسپانيا سال 1937 م . با توجه به وضعيت سياسي اش تابلوي گئورنيكا توسط پيكاسو اجرا گرديد و با نمايش ويراني شهر توسط بمب افكن هاي فرانكو آن را بيان كرد . در حدود سال 1960 م . هنرمندان آزادانه تر كار كردند . 

هنر غير رسمي در شوروي زير نظر استالين شديداً به اختصار عمل مي شد و خيلي از هنرمندان را از كار كردن منع كردند و يا به تبعيد فرستادند و با انتقادات خورشچف از بد رفتاري هاي استالين در سال 1956 م . به سختي هنر پيشرو پديدار شد كه از فعاليت ها و پيشرفت هاي هنر غربي پيروي مي كرد  

اصلي ترين شكل هنري در انتهاي دهه 1970 م . در دوران گورباچف ( 91- 1989 ) با هنري مستانه و طعنه آميز با دوباره سازي از واقع گرايي اجتماعي با آثار كومار و ميلاميد به عنوان برجسته ترين نمايندگان آن ظهور يافت . 

 

شما هم می توانید در مورد این فایل نظر دهید.