عنوان

پوشاک بین النهرین

این فایل با فرمت ورد و آماده پرینت می باشد.

فهرست مطالب

تمدنهاي پيش آريايي

تزئينات سروآرايش مو و صورت

پاي افزارها

زيور آلات

طبقة فرادستان

لباسهاي درباري و سلطنتي

در دوره هاي اولية تمدن سومري در هزارة چهارم قبل از ميلاد- مردم از پوست گوسفند و بز براي پوشش خود استفاده مي‌كردند، به نحوي كه لاية پشم دار آن به طرف داخل قرار مي گرفت. حتي زماني كه استفاده از پارچه را براي دوخت لباس آموختند باز به سراغ بزها و گوسفندان رفتند تا مواد خام پارچه هاي خود را از آنها تهيه كنند.

دستيابي سومريان به شيوة جديدي از تهية پوست، اين امكان رابراي آنها فراهم آورد كه به شكل ديگري از پوشش – كه بيشتر شبيه يك لباس بود- دست پيدا كنند. به اين لباس، اصطلاحاً لباس بلند (gown) مي گويند

انواع پوست، كه از حدود 2885ق. م تا آن زمان به شكل دامن و بالاپوش استفاده مي شدند، به لباسهاي بلند تغيير شكل دادند. يكي از عمده ترين تغييرات،‌پيدايش آستين در لباس است؛ اگر چه شايد قيقاً آستين  واقعي نبوده و احتمالاً قسمت ندوخته اي از پوست بوده كه روي بازو مي افتاده در حاشية پايين دامن اين لباس كه قدمتش به هزارة سوم قبل از ميلاد مي رسد، ظاهراً شرابه هاي از جنس تسمه هاي چرمي آويزان بوده است.

با سير اجمالي در نحوة تكامل شكل و شيوة تهية اين تن پوش مي بينيم كه نخست اين لباس قط به منظور پوشاندن پايين تنه انسان و از پوستهاي خواب دار يا بدون خواب طراحي و تدارك شده بود. بعدها همين پوشش از پارچة پشمي برش خورده تهيه مي شد كه با تعداد اندكي درز به هم دوخته مي شد. اين، همان «شكل ابتدايي» لباس سومري اس كه پيش از سومريان نيز به كار مي رفت و در هزاره هاي دوم و سوم قبل از ميلاد به اين شكل لباس «كنكس» (كناكه- Kaunakes) مي گفته اند. البته اين واژه به نوعي از پارچه يا موي حيوان(بزو گوسفند) نيز اطلاق شده است.

در قديمي ترين آثار سومريان «كنكس» به ظاهر، دامني بود به اندازة طول بدن شده بود؛ و پيكركهاي آهكي كشف شده، مرداني را مي توان مشاهده نمود كه همين دامن را به دور كمر بسته و با عبور يك گوشة آن، از دوران كمربند،‌آن را بر بدن محكم نگه داشته اند. بدون شك، گرهي كه در پشت به نظر پرحجم مي آيد منگولة اين كمربند بوده، و ظاهراً بقاياي دم جانوري است كه به شيوة گذشتگان،‌ پوست و موي آن براي پوشش به كار مي رفت.

يكي از قديمي ترين قطعات پوشش سومريان شال بلند پشمي است كه از طرح لباس كلاسيك هند گرفته شده است. اين احتمال وجود دارد كه در ابتداي هزارة سوم مردمي كه از قشر فرو دستان بوده اند شال ريشه داري، كه جنس زبري داشت و باريكتر از شكل اصلي هندي آن بود، به دور باسن خود مي پيچيدند، خواه از پهناي آن براي لنداي دامن استفاده مي كردند و يا چند بار از وسط تا مي زدند و بعد استفاده مي كردند. در اين حالت، اين شال ريشه دار ظاهري شبيه به شنتي(Shenti) مصريان پيدا مي كرد، يا شايد شبيه به فاروس (farus) كه امروزه كارگران عراقي آن را بر تن مي بندند در هر حال،‌با دقت در آثار گوناگون مي توان چنين نتيجه گرفت كه اين شال معمولاً از جنس پوست، پشم يا پرچة لطيف بوده است. همين شال را كاه ممكن بود محكم به دور بدن بپيچند و انتهاي آن را روي شانة چپ بيندازند. به نظر مي رسد زنان و مردان تقريباً از همين نوع پوشش بر تن مي كردند. گاهي اين شال را به شكل نوعي دامن مي بستند و گاه دنبالة آن را طوري مي انداختند كه شانة راست آزاد مي ماند.

با اين شيوة استفاده از پارچه و پيچيدن آن به دور بدن، شال سومريان نقش تن پوشي مستقل پيدا كرد. گاهي اوقات به عنوان يك دست لباس كامل پوشيده ميشد، مانند لباسي كه پيشتر توضيح داده شد و عبارت بود از لباسي بلند يا دنباله اي روي شانة چپ.

شكل لباس زنان مشابه مردان بود با اين تفاوت كه در لباس آنها از پارچه هاي عريض تري استفاده مي شد تا به بلندي لباس افزوده گردد. به اين ترتيب كه بخش كوتاهي از پارچه را روي شانة چپ به سمت جلوي سينه و دنبالة آن را به پشت رها مي كردند، از زير بغل راست عبور مي دادند و از جلو دوباره روي شانة چپ مي انداختند. اين شيوة پيچيدن پارچه باعث مي شد تا دست چپ تا مچ پوشيده شود. اما،‌براي ثابت نگاه داشتن دو لاية پارچه و ممانعت از افتادن يا لغزيدن آنها به روي هم، گمان مي رود كه از فيبولا (fibula) يا چيزي شبيه به سنجاق امروزي استفاده ميكردند. يا آنها را با كوك مخفي محكم مي ساختند. بلندي اين لباس، تا قوزك پا بود.

بدين ترتيب، به نظر مي رسد به احتمال قوي استفاده از اين شال با استفادة سومريان از «لباسهاي بلند» كه بر پيكرة زنان ديده شده، همزمان بوده است. نمونه هايي كه در اين تصاوير ديده مي شود اولين نمونه هاي اين لباس اند كه تصاويري از آنها در ميان سومريان واكديها ارائه شده است و به اين دليل داشتن يقة گرد و آستينهاي كوتاه كه فقط تا بالاي بازو را مي پوشانند به راحتي قابل تشخيص اند. سراسر اين لباس از درزهاي افقي تشكيل شده كه در ميان آنها نوارهايي از مو، يا پشم حيوانات دوخته مي شد. به طوري كه با تمام شدن يك نوار نوار پايين تر شروع مي شد و لباس رابه شكل مطبق در مي آورد

لباسي كه براي زنان معمول بود به نحوي طراحي شده بود كه هر دو شانة آنها را مي پوشاند، و البته اين طرح تازگي نداشت، اما در اين زمان بيشتر مورد استفاده قرار گرفت. طرح مورد نظر به اين صورت بود: پارچة مستطيل شكلي را در نظر بگيريد كه وسط ضلع بلند آن روي سينه قرار گرفته و كناره هاي آن را زير بغل به پشت مي رفت و در پشت به صورت ضربدري از روي يكديگر عبور كرده و چنان از روي شانه ها به جلو آورده مي شد كه بازوها را مي پوشاند.

در دوره هاي بعدي- اما نه چندان دور- اين نوع لباس بلند به كار مي رفت، با اين تفاوت كه شيوة برگشت شال به جلو وافتادن آن از روي شانه طوري طراحي شده بود كه بدون آستين به نظر مي آمد وبازوها را نمي پوشاند.علاوه بر آن، جنس مورد استفاده به جاي پوستهاي خواب دار، پارچه لطيف بود.

از نيمة هزارة دوم قبل از ميلاد به بعد، به نظر ميرسد هنوز تفكيكي بين لباس زنان و مردان صورت نگرفته باشد، مگر دربارة جزئيات و ظرافتهايي كه در لباس به كار گرفته ميشد. نزد مردم شوش، شال بهعنوان يك پوشش بيروني مورد توجه خاص بود و سعي مي شد تا آن را زيباتر جلوه دهند، از اي رو احتمالاً اين گونه پرداختن به جزئيات و ظرافتهاي لباس نتيجه نگرش اين منطقه به خوش پوشي بوده است.