فهرست مطالب

مقدمه    ۴

III کنوانسیون لاهه ۱۹۵۴   ۱۱

IV  قوانین بین المللی دیگری برای حفظ میراث فرهنگی   ۱۹

VI تأثیر رژیم قانونی   ۳۰

VII نتیجه   ۳۶

 

مقدمه :

كنوانسيون لاهه پيرامون حفظ مايملك فرهنگي در واقعة جنگ مسلحانه (1954)  (كنوانسيون لاهه 1954) به همراه پروتكل هاي آن  و پروتكل‌هاي سال 1977 به كنوانسيون ژنو ، چهارچوب مدوني را فراهم مي نمايد. همانگونه كه مشاهده مي‌شود، در قسمت ديگري از قرن بيستم اين قوانين با پيشرفتهاي اخير واقع در سال 2003   به كندي تقويت شد. به هر حال ، عليرغم قوانين شديد و متعادل بين المللي به خصوص خطاب به حفظ آن، ضرر و زيانهاي وارده به ميراث فرهنگي ادامه يافت. 

 

در جنگهاي اخير يوگسلاوي  سابق و عراق  باز هم ميراث فرهنگي به غارت رفت و فاجعة فرهنگي نيز در افغانستان  رخ داد. واضح است كه جنگ باز هم بي ثباتيهاي بسياري را در بر مي گيرد و بدون شك كشمكش انساني و فعاليت نظامي ادامه مي يابد. اين امر منجر به تمركز شديد بر كارآيي قوانين بين المللي و توانايي آنها براي حفظ ميراث فرهنگي گرانبهاي ما مي گردد.

اين مقاله تاريخچه حفظ ميراث فرهنگي بين المللي را بيان مي نمايد و به ارائه جزئيات ويژگيهاي خاص روي حفظ اين ميراث در زمان جنگ مسلحانه به همراه اريابي اثر آنها ميپردازد.

ميراث فرهنگي ميتواند شامل اشياء منقول و غيرمنقول ، ملموس يا غيرملموسي همچون ساختمان و مجسمة يادبود، اثر و مجموعه هاي هنري.‌كتاب و دست خط ، بقايا و بسياري اقلام ديگر باشد. در زمان صلح ميراث فرهنگي به واسطة كنوانسيون 1972 يونسكو با مضمون محافظت از ميراث طبيعي و فرهنگي جهان (WHC)  و كنوانسيون يونسكو با مضمون پاسداري از ميراث فرهنگي ناملموس (2003) حفظ مي گردد . به هر حال اين ميراث نيز طي هرگونه حملة مسلحانه اي تهديد مي شود: آن ممكن است از روي قصد مورد حمله واقع شود زيرا سمبل دشمني و اصالت آن كشور است، آن يك تاريخ، فرهنگ يا مذهب است. ممكن است چنين اقلامي به خاطر منفعت ؟؟ غارت يا دزديده شوند يا به سادگي طي جنگهاي متمادي در معرض آسيبهاي تصادفي قرار گيرند .

با وجوديكه محافظت ويژه در سطح بين الملل تا زمان كنوانسيون سال 1954 لاهه انجام نپذيرفته بود، اولين گامها به سوي محافظت از اين ميراث از قرن نوزدهم آغاز گرديد، زمانيكه قوانين جنگ معين گرديد . قبل از آن قوانين متعدد زماني جنگ اشاره اي به حفظ مايملك فرهنگي مي نمود. مثلاً ممنوعيت معمول پيرامون تخريب ميراث فرهنگي و قديمي به زمان يونان كلاسيك باز ميگردد . قبل از رميها مردم پذيرفتند كه فرهنگ بايد تنها به عنوان آخرين چاره خراب و نابود شود . و سپس طي جنگهاي ناپلئوني، اين اصل كه مايملك فرهنگي،‌ ميراث تمام انسانهاست اولين بار در قانون بين الملل پديدار گشت .

اين قانون ليبر (Lieber code)   بود كه ارائه شد و اولين تلاش مدرن براي تدوين قوانين جنگ بود . آن طي جنگ داخلي آمريكا توسط پروفسور فرانسيس ليبر كه يك مهاجر آلماني به ايالات متحدة آمريكا و پرفسور دانشكدة حقوق كلمبيا بود تهيه گرديد .

هر چند قانون ليبر تنها نيروي نظامي USA را ملزم مي ساخت، تا حد زيادي نيز مطابق با قوانين و رسوم موجود جنگ در آن زمان بود. خصوصاً، مواد قانوني 35 و 36 آن به حفظ ميراث فرهنگي كمك مي كند. ماده 35 يعني :

اثرهاي كلاسيك هنري،‌مجموعه هاي علمي يا وسايل گرانبهايي مثل تلسكوپهاي نجومي همچون وسايل بيمارستاني بايد در برابر تمام آسيبهاي موجود ايمن شوند، حتي وقتي كه در مناطق محصور شده در حين محاصره يا بمباران واقع مي باشد.

ماده 36 به تسخير املاك دولتي و نه دزديدن ، ويران ساختن يا آسيب رساندن به چنين ميراثي اشاره مي كند :

اگر آثارهنري،‌كتابخانه ها ، كلكسيون ها يا ابزار و وسايل متعلق به يك دولت يا ملت متخاصم بدون صدمه اي منتقل شود، قانونگذار دولت تحت محاصره ميتواند دستور به توقيف داده وبه نفع دولت مذكور آنرا منتقل نمايد. مالك نهايي در نتيجه پيمان صلح في مابين تعيين مي گردد. به هيچ وجه آنها فروخته يا واگذار نمي شوند، اگر اين اقلام توسط ارتش ايالات متحده تسخير شوند، تحت تملك آنها در نخواهد آمد يا به طور عمدي خراب يا ويران نمي شود.

 

شما هم می توانید در مورد این فایل نظر دهید.