فهرست مطالب

عنوان                                                                                                صفحه

آغاز خداشناسی، خودشناسی است 1

خداجویی (چرا برای شناسایی آفریدگار جهان فکر و مطالعه می کنیم؟) 2

آثار خداشناسی در زندگی ما 4

خداشناسی از یک راه مطمئن 5

انگیزه خداجویی 7

انواع صفات خدا (چرا صفات خدا به دقت و احتیاط فراوان احتیاج دارد؟) 7

چه راهی برای خداشناسی وجود دارد که مبتنی بر نوعی یافت درونی و وجدانی است؟ 11

چرا تفاوتی که خداوند در خلقت مخلوقات گذاشته است، ظلم به آنها محسوب نمی شود؟ 14

فلسفه آفرینش (هدف خدا از خلقت آفرینش چیست؟) 14     

چه نفع و بهره ای از آفرینش نصیب موجودات می شود؟ 15

چرا خداوند درخلقت موجودات تفاوت قائل شده است؟ 18

چه قانونی سعادت بشر را تضمین می کند؟  19

وضع قوانینی این چنین از عهده چه کسی ساخته است؟  19

رضای پروردگار را چگونه باید کسب کرد؟  20

خوف و رجاء 21

امتحان  22

دعا 23

شکر 23

 لطف 24

 

 

آغاز خداشناسی، خود شناسی است

خودشناسی چگونه است؟

 به چند نمونه از ویژگی های انسان التفات كنیدتا خالق را بهتر بشناسید

1- هرگاه به این حقیقت واقف شود كه آدم خلیفه خدا بر روی زمین است یعنی آیینه تمام نمای صفات الهی است و هركس بخواهد خدا را ببیند می تواند او را كه ساخته شده و دست پرورده خداوند است مشاهده نماید چنین كسی خدای خود را خواهد شناخت.

2- آدمی كه دربندگی پروردگار خود ثابت باشد خداوند به خود می بالد وبه هنر خویش تبریك می گوید و می فرماید: آفرین بر قدرت كامل بهترین آفریننده. چون كه خدا خودش بهتر می داند كه چه موجود عظیمی آفریده از این جهت به آفرینش خود تبریك می گوید.

3- همچنین در آیات متعدد قرآن تصریح گردیده كه انسان مسجود ملائك است.

4- در حدیث است كه بیان می کند: هركس خود را شناخت محققاً خدای خود را شناخته است.

5- زمانی كه آدم بداند كه قلبش منزلگاه خدا است.

6- آنگاه كه امانت و اختیار خداوند را در خود احساس نمود.

7- موقعی كه فهمید و به یقین رسید كه خداوند چاشنی روح خود را در وجود او دمیده است ارزش وجودی خود را درك می كند و تقرب و نزدیكی خویش را با خالق یكتا حفظ نموده و پیوند بندگی را محكمتر نگه می دارد و از خودشناسی به خداشناسی پی می برد و این خودشناسی هرچه دقیقتر و عمیق تر گردد معرفت خداشناسی در انسان تقویت می شود.بنابراین می توان گفت همانطور كه قرآن كلام خدا است و پیامبر كلام خدا است انسان هم كلام خداوند است.پس آنكس كه جانشین خدا در زمین است خدا را می شناسد.آنكه وجودش كلمه خدا است با كلام خدا آشنا است. او كه قلبش جایگاه خدا است خدا را می شناسد.

پس انسان با توجه به شناخت خویشتن و درون نگری خود به شرح فوق و اینكه دارای نیروهای خدادادی عقل و فطرت و قدرت خلاقیت و اختیار و انتخاب احسن است مسلماً به مرحله ای می رسد كه خالق یكتای خود را می بیند و می شناسد و تنها او را می پرستد.

رسد آدمی به جایی كه بجز خدا نبیند بنگر كه تا چه حدّ است مكان آدمیت

 خدا جويى

 چرا براى شناسايى آفريدگار جهان فكر و مطالعه مى كنيم؟

1- عشق به آگاهى و آشنايى به جهان هستى، در درون جان همه ما است.

همه ما به راستى مى خواهيم بدانيم اين آسمان بلندپايه، با اختران زيبايش، اين زمين گسترده با مناظر دل فريبش، خود به خود به وجود آمده اند، يا اين نقش هاى عجيب به دست نقاشى ماهر و توانا و چيره دست، كشيده شده است؟

نخستين سؤالاتى كه در زندگى براى همه ما پيدا مى شود اين است كه:

 

 

از كجا آمده ايم؟ در كجا هستيم؟ و به كجا مى رويم؟

و ما اگر پاسخ هاى اين پرسش هاى سه گانه را بدانيم ؟ يعنى بدانيم آغاز زندگى ما از كجا شروع شده و سرانجام به كجا خواهيم رفت؟ و اكنون چه وظيفه اى داريم؟بنابراين نخستين چيزى كه ما را به دنبال خداجويى و شناسايى آفريننده جهان هستى مى فرستد، همان روح تشنه و جستوجوگر ما است.

2- حس شكرگزارى 

 ما هنگامى كه به اين سفره گسترده آفرينش نگاه مى كنيم و انواع نعمت هايى كه در اختيار ما قرار دارد، چشمان بينا، گوش هاى شنوا، عقل و هوش كافى، نيروهاى مختلف جسمانى و روانى، انواع وسایل زندگى، و روزى هاى پاك و پاكيزه، در اين سفره پهناور مى بينيم، بى اختيار به اين فكر مى افتيم كه بخشنده اين همه نعمت ها را بشناسيم، و اگر چه نياز به تشكر ما نداشته باشد، در برابر او شكرگزارى كنيم و تا اين كار را نكنيم، احساس ناراحتى و كمبود داريم و اين دليل ديگرى است كه ما را به دنبال شناسايى خدا مى فرستد.

3- پيوند سود و زيان ما با اين مسئله

مذهب ها و مكتب هاى مختلف هر كدام ما را به سوى خود دعوت مى كند، ولى از آنجا كه سرنوشت ما، خوشبختى و بدبختى ما، پيشرفت و عقب افتادگى ما، به بررسى و انتخاب بهترين راه بستگى دارد، خود را ناگزير مى بينيم كه در اين باره فكر كنيم، راهى كه موجب پيشرفت و تكامل ما است انتخاب كنيم و از آنچه ما را به پرتگاه بدبختى و فساد و سيه روزى مى كشاند پرهيز نماييم. اين نيز دليل ديگرى است، كه ما را به مطالعه درباره آفريننده جهان هستى دعوت مى كند.

 

آثار خداشناسى در زندگى ما

1- خداشناسى و پيشرفت علوم

عالم هستى همانند كتاب بزرگى است كه هر يك از موجودات آن كلمه يا جمله اى از آن را تشكيل مى دهد، از نظر يك فرد خداپرست همه ذرات اين جهان قابل دقت است، يك انسان با ايمان در پرتو نور خداپرستى، با كنجكاورى خاصی به مطالعه اسرار آفرينش مى پردازد (و همين موضوع به پيشرفت علوم و دانش هاى انسانى كمك مى كند) زيرا او مى داند آفريننده اين دستگاه، بى نهايت علم و قدرت دارد، و همه كارش روى حكمت و فلسفه است، بنابراين دقيق تر مطالعه مى كند، عميق تر بررسى مى نمايد تا اسرار آن را بهتر درك كند.خلاصه، خداپرستى وسيله پيشرفت علوم و دانشهاست.

2- خداشناسى و تلاش و اميد

به هنگامى كه حوادث سخت و پيچيده در زندگى انسان رخ مى دهد، و درها ظاهرأ به روى او از هر سو بسته مى شود و احساس ضعف و ناتوانى و تنهايى در برابر مشكلات مى كند، ايمان به خدا به يارى او مى شتابد و به او نيرو مى دهد.آنها كه ايمان به خدا دارند خود را تنها و ناتوان نمى بينند، مأيوس نمى شوند، احساس ضعف و ناتوانى نمى كنند، چون قدرت خدا بالاتر از همه مشكلات است و همه چيز در برابر او سهل و آسان مى باشد.آنها با اميد به لطف و حمايت و كمك پروردگار به مبارزه با مشكلات برمى خيزند و تمام نيروهاى خود را به كار مى گيرند و با عشق و اميد به تلاش و كوشش ادامه مى دهند و بر سختى ها پيروز مى شوند.آرى ايمان به خدا تكيه گاه بزرگى براى انسان ها است.

ايمان به خدا مايه استقامت و پايمردى است.ايمان به خدا نور اميد را هميشه در دل ها زنده نگه مى دارد.

 

3- خداشناسى و آرامش

 خدايى كه روزى دهنده است، خدايى كه از حالات بندگانش آگاه و هر گاه رو به سوى او آرند، به آنها كمك مى كند و از ناراحتى ها رهايى مى بخشد.به همين جهت مؤمنان واقعى هميشه احساس آرامش مى كنند و هيچگونه نگرانى در روح آنها نيست و چون كارشان براى خدا است اگر زيانى هم كنند جبرانش را از او مى طلبند و حتى در ميدان جنگ لبخند بر لب دارند.

خداشناسى از یک راه مطمئن

 راهى از درون (نزديك ترين راه)

هر انسانی زواياى قلب و اعماق دل و روان خويش احساس مى كند كه ندایى لطيف و پر ازمهر و درعين حال رسا و محكم وى را به طرف يك مبدأ بزرگ علم  و قدرت كه ما او را خدا مى ناميم مى خواند.

اين همان نداى فطرت پاك و بى آلايش بشر است.ممكن است غوغاى جهان مادى و زندگى روزانه و زرق و برق هاى حيات، او را به خود مشغول سازد، و موقتأ از شنيدن اين ندا غافل شود، امّا هنگامى كه خود را در برابر مشكلات و گرفتارى ها مشاهده مى كند، هنگامى كه حوادث وحشتناک طبيعى همانند سيل ها و زلزله ها و طوفان ها و لحظات پراضطراب يك هواپيما در يک هواى نامساعد و خطرناک به او حمله ور مى شوند، در اين هنگام كه دست او از تمام وسایل مادى كوتاه مى گردد و هيچ گونه پناهگاهى براى خود نمى يابد، 

اين ندا در درون جان او قوت مى گيرد، احساس مى كند كه از درون وجودش قدرتى او را به سوى خود مى خواند، قدرتى كه برتر از تمام قدرت ها است، نيروى مرموزى كه همه مشكلات دربرابر او سهل و ساده و آسان است.كمتر كسى را مى توانيد پيدا كنيد كه در برابر حوادث سخت زندگى چنين توجهى را پيدا نكند و بى اختيار به ياد خدا نيفتد و همين موضوع است كه نشان مى دهد ما چقدر به او نزديكيم واو چقدر به ما نزديك است او درروح و جان ماست. البته نداى فطرت هميشه در درون جان آدمى هست ولى در اين لحظات قوت بيشترى مى يابد.

اين نزديك ترين راهى است كه هر كس از درون جان خود مى تواند به سوى خدا و مبدأ جهان هستى بيابد.

 

انگیزه خداجویی 

خداشناسی، فطری انسان است، و انسان بالفطره خداجو و خداشناس است. انسانهای نخستین نیز همانند انسانهای کنونی از این فطرت برخوردار بوده، و بالفطره خداشناس بوده اند. این است که به خوبی در می یابیم انگیزه و سبب اصلی اعتقاد انسانها به خدا "فطرت" و "عقل روشن" است که در نهاد بشر موجود است. اندیشه خدا همواره ذهن بشر را به خود مشغول داشته است. عشق به خدا آنچنان شورانگیز و حرکت آفرین بوده که عظیم ترین تحولات را در جوامع بشری به وجود آورده، و با شکوه ترین حماسه را آفریده است.

انسان برای آرامش بخشیدن به خود معتقد به خدا شده است تا او را در برابر حوادث یاری کند. صحیح است که خداشناسی به روح انسان آرامش و نیرو می دهد و او را از اضطراب رهایی می بخشد، و ترس را از دل او می زداید، آرامش خاطر ثمره اعتقاد و ایمان به خداست، تحقق اعتقاد و ایمان به خدا نیاز به سبب دارد، و بدون سبب و ریشه تحقق آن امکان ندارد، سبب اعتقاد و ایمان به خدا، یا علم و ادراک فطری است که انسان بالفطره وجود خدا را درک می کند نه ترس و آرامش خاطر. و به آن علم دارد، و یا دلایل قطعی، چنین علم و یقین را در او ایجاد می کنند.

انواع صفات خدا

چرا شناسايى صفات خدا به دقّت و احتياط فراوان احتياج دارد؟

دليل آن روشن است، زيرا خداوند هيچ چيزش با ما و آنچه ديده ايم و شنيده ايم شباهت ندارد، بنابراين نخستين شرط شناسايى صفات خداوند نفى تمام صفات مخلوقات از آن ذات مقدّس، يعنى تشبيه نكردن او به هيچ يك از موجودات محدود عالم طبيعت است، و اين جا است كه كار به جاى باريكى مى كشد، زيرا ما در دل اين طبيعت، بزرگ شده ايم، تماس ما با طبيعت بوده، با آن انس گرفته ايم لذا ما ميل داريم همه چيز را با مقياس آنها بسنجيم.به عبارت ديگر ما هر چه ديده ايم جسم و خواص جسم بوده، يعنى موجوداتى كه داراى زمان و مكان معینى بوده اند، ابعاد و اشكال مخصوصى داشته اند، با اين حال تصور خدايى كه نه جسم دارد، نه زمان و نه مكان، و در عين حال به تمام زمان ها و مكان ها احاطه دارد، و از هر نظر نامحدود است، كارى است دشوار، يعنى احتياج دارد كه با دقت در اين راه گام برداريم.

صفات جمال و جلال

معمولأ صفات خدا را به دو دسته تقسيم مى كنند: صفات ثبوتيه يعنى آنچه خداوند آنها را داراست وصفات سلبيه يعنى آنچه خداوند از آنها منزه است.

ذات خدا ذاتى است نامتناهى از هر جهت و داراى تمام كمالات.

در مقابل صفات سلبى نيز در اين جمله خلاصه مى گردد:ذات خدا از هيچ نظر نقصان ندارد.

شما هم می توانید در مورد این فایل نظر دهید.